نعمت شیرینی به نام ِ "درک شدن"

.

برای همه مون اتفاق اوفتاده که قلبمون شکسته به خاطر حرف یا رفتار ِ یک آدم دیگر .یا حتی در یه روز و یه لحظه از آدمایِ مختلف .حسِ تلخ بعد از این تجربه باعث شده یه وقتایی بگیم دیگر به ادما اعتماد نمی کنم و یا دیگر با هیچکی گرم و صمیمی نمیشم یا اینکه دیگر از خودم و دلنگرانی هام و دغدغه هام به کسی نمی گم چون درک نشدیم و یا حتی مسخرمون کردن به خاطرِ اون دغدغه .

شاید بعضی هامونم مدتی دور شده باشیم از ادما ولی اکثرمون بازم بر میگردیم .بازم اعتماد میکنیم .بازم حرف میزنیم .انگار این دنیا جوریه که با روابط داشتن با آدماست که معنا میگیریم ،یاد میگیریم ،وارد چالش میشیم .انگار هممون میدونیم اگر زیبایی هم باشه کنارِ دیگران بودنه ،در روابطِ پر بار بودنه که معنا میگیره .و ته قلبمون هممون دوست داریم که درک بشیم حتی اگر به ظاهر بگیم نه اینجور نیست .حتی میشه این خواهانِ در جمع بودن و در رابطه های خوب بودنو از این سوشال میدیا و دوستی ها و یاد گرفتن ها و حرف زدن ها هم فهمید .

اون چیزی که ولی باید یادمون باشه ،اینکه نباید انتظار داشته باشیم در هر رابطه ای درک بشیم .با هر ادمی .چون آدما باهم سطحِ درک و توقع و دغدغه هاشون فرق داره .شاید روزی یکی از نزدیکانمون به یکی از نگرانی هایی که داریم به چشمِ بی اهمیت بودن نگاه کنه و حتی متهممون کنه که سخت میگیریم ما ،حتی قضاوتمون کنه ،و قلبمون بشکنه به خاطر حرفاش و حتی شاید اشکی هم از چشمامون جاری بشه .نباید انتظار داشت هر کسی ما رو و دغدغه هامونو درک کنه .وقتی انتظار نداشته باشی ،راحت تر با این موضوع برخورد میکنی ،توقعت از آدما کمتر میشه و کمتر منزوی میشی و کمتر قلبت شکسته میشه.ولی ما همه مون به عنوان انسان ،که دوست داره درک شدنو ،دیده شدنو ،حق داریم که توسط یه آدمایی که اطرافمونن درک بشیم .حق اش هم توسط ِ انتخاب های خودمونه که شکل میگیره .توسطِ اینکه برای خودمون ارزش قایل بشیم و برای این حقمون تلاش کنیم ،تلاشی که میتونه با انتخابِ یه دوست باشه و یا هرکسی دیگه به هر نام و اسمی .و حق دوم ما اینه :که خودمون  برای احساسات و افکار و تغییراتی که داریم در طول ِ زندگی اهمیت قایل بشیم ،خودمونو درک کنیم .نخوایم به هر تقلایی یه احساس یا یه فکرو حذف کنیم و به زور جایگزینش کنیم با چیزی که میپسندیم و همه ی ابعاد وجودمونو ،تیره و روشن ،افسرده و شاد ،همشو باهم بپذیریم .همون جوری که از یه رفیقِ خوب این انتظارو داریم ،از خودمون هم این انتظارو داشته باشیم .و خودمونو فراتر ببریم از روابطی که مدام داخلش درک نشدنه ،بهتر نگاه کنیم .شاید یه ادم ِ معمولیِ بغل دستمون همون رفیقِ نابی باشه که میتونیم با هم پر معنا ترین ها رو بسازیم .

من که میگم بهشت ساختنیه

به بهانه ی هشتم مارس.

مدتیه به اینکه در گذشته سیاه پوستا چه نا حقی ها و ظلم هایی تحمل کردند تا به اینجا رسیدند علاقه مند شده ام . اینجا که می گویم منطورم این است که بپذیرند سیاه پوستی رییس جمهورشان باشد . تک تک این تاریخی که پر بود از ظلم برایم آشنا است .انگار در حال هم در حال اتفاق افتادن است .ان هم بر سر موضوع دیگری به نام زن بودن.هرگوشه ای از دنیا به شکلی .و در این گوشه ای که من هستم متاسفانه اوضاع از اکثریت گوشه های دیگر بدتر است. ولی تاسف بزرگم از ان است که هنوز هم هست .حتی اگر محل زندگی من سالم بود هم باز هم متاسف بودم چون نا برابری و ظلم در حق یک انسان چیزی است که اثراتش را همه ی ادم های دنیا میبینند .چون مجبور کردن انسانی به سکوت و جا دادن اش در نقش های سنتی که شاید با روحیه اش سازگار نباشد به معنای خفه شدن استعداد های منحصر به فرد اوست که اگر ان استعداد ها شکوفا میشد میتوانست دنیای جای بهتری برای زیستن باشد.ولی ته دلم روشن اینده  است چون امروز ادم های زیادی میدانند حق زندگی و ازادی برای همه انسان ها یکی است ویکی جنس برتر نیست و دیگری جنس ضعیف.همین دانستن میتواند سالها بعد کاری کند که ارزوی ما یعنی حقوق برابر زنان امری پذیرفته شده باشد و ان روز مسلما تمام ان بودن و افتخار  مدیون تمام ما هایی هست که دغدغه مان این بود .ایستادیم در برابر تمام ظلم هایی که میخواست بهمون بشه و تمام تلاشمونو هم کردیم که آزاده بشیم .یکی با استقلال مالی از پدرش ،یکی با خواستن حقوق برابر به جای مهریه های کلانی که بیشتر جنبه خریدن یک زن را دارد، یکی با انتخاب زندگی کردن مجردی یا انتخاب ِ مادر نشدن به عنوان "یک انتخاب" و تحمل کردن تمام حرف های اطرافیانش را به او "ناکامل" گفتند و تلاش کردن ان زن  به اینکه به آن ها بفهماند هر ادمی به خودی خود "کامل "است و نیاز ندارد همسر یا مادر باشد تا کامل باشد و مورد مقبولیت.

روزی یکی از دوستانم بهم گفت فکر کن حقوق مای زن با حقوق اون مرد برابره  در صورتی که او مرده و نیازش بیشتره .بهش نگاه کردم و گفتم مشکلش چیه ؟مگه قراره به هرکس به خاطر نیازش پول بدن؟من به اندازه ی اون کار میکنم و حقوقمو به خاطر کاری که انجام میدم بهم میدن نه جنسیت  و وظیفه ای که دارن بیرون از محیط کار. اون دوستم خیلی با این حرف من خوب رفتار کرد و متوجه شد مشکلش رو .از اون روز تصمیم گرفتم مواقعی که با اینجور دیدگاه هایی که بوی برتری یک جنسیت  میده  مواجهه شدم   حتما اون آدمو متوجه سو گیری اشتباهش بکنم .خوب مطمئنا همه مثل اون دوستم اینقدر منطقی و خوب رفتار نمی کنن چون بعضیا به باور هاشون چسبیدن و هیچ وقتم از خودشون نمی پرسن که این باور درسته یا نه.

و یکی دیگه از راه هایی که من برای جنگیدن در برابر ظلم هایی که به حقوق زنان وارد میشه انجام میدم :تلاش برای بیرون اومدن خودم از این شرایط هست.شرایطی که میدونم کامل بیرون اومدن ازش به اندازه ی طول عمرم تلاش میخواد.تلاش برای استقلال مالی و استقلال شخصیتی (حتی اگر قدم های اول این استقلال شخصیتی این باشه که از آدم هایی که دیگر مناسب من و دغدغه هام نیستن ولی به بودنشون عادت کردم دور بشم و نترسم که مقطع جدید زندگیمو بدون اونا شروع کنم .چون لازمه این ،برای دل کندن از عادت ها ی بزرگتر ) ام باشه .تا دیگر مجبور نباشم خیلی از ظلم ها و محدودیت هایی که تجربه اش میکنم به نام غیرت و یا اصول فرهنگی جامعه یا حرف مردم رو تحمل کنم .چون من به عنوان یه ادم بالغ که میتونه فکر کنه و بفهمه چی برای زندگی اش درسته یا غلط حق دارم یه سری از آزادی ها رو داشته باشم که در حال حاضر ندارمشون .که روزی که فهمیدم این حق های طبیعی  به نام دلسوزی ازم سلب شده در هم کوبیده شدم .

.شبی که در هم کوبیده شدم و اون احساس رو یادمه.اون درد رو . و من از هر دردی استفاده میکنم برای پیشرفت .برای اینکه بفهمم در زندگی اینده ام باید چه چیزایی رو داشته باشم که از اون درد فرا تر برم .و من در اینجا تصمیم هایی بر اساس اون درد گرفتم، تا بتوانم در اینده به آزادی و استقلالی که حق ام است برسم .

و تمام سختی های ان تصمیم را هم با جوون و دل تحمل میکنم .

پ.ن. در ایران همان که روز زن /مادر از روز دختر جداست شرم اور است .به زن مجردی سی ساله همان تبریکی میگویند در ان روز  که به دختر سه ساله می گویند.همه اش به خاطر تفاوت اناتومیکی بی اهمیت .و القای این تفکر که او هنوز آنقدر ها بالغ نیست که مانند یک همسن‌اش ،زن خطاب شود .تا مادر یا همسر نشود همان دخترکِ سه ساله ی صورتی پوش میماند .

درد در آغوش شک بودن

آدمی در اغوش شک رشد میکند بزرگ میشود پیر میشود و میمیرد .

روزی که فهمیدم شک جز جدا نشدنی زندگیه و نمی تونم همیشه در یقین باشم خیال کردم این دونستن میتونه حالمو بهتر کنه .که کرد .اعتراف میکنم که حالمو بهتر کرد .دیگه یه لنگ پا در هوا مدتها صبر نمی کردم تا یقین پیدا کنم بابت هر چیزی تا بتونم ادامه بدم .تونستم در هاله ای از شک ادامه بدم و تلاس کنم و رشد کنم و شکست بخورم .

ولی وقتی دیدم این شک در یک جایی دیگه هم هست نتونستم تحمل کنم .شک به خودم .شک به توانایی های خودم .دست کم گرقتن خودم و توانایی هام .آی که درد داره .در استانه ی امتحان پره هستم و بازم مثل صدها امتحانی که دادم و در همه شون شک داشتم به خودم و توانایی و علمم که میتونم موفق بشم در امتحان یا نه و اون روزا یا ساعات عذاب اور قبل امتحان که خودمو دست کم میگیرم و یه جورایی میزنم تو سر خودم و تمام تلاش هایی که برای اون امتحان کردم به یاد دارم .بزرگترین دشمن ات خودت باشی شاید همین جاها باشه که معنا پیدا کنه .و من میخوام مادرانه خودمو در اغوش بگیرم این دفعه و نواش کنم و بگم :خوب درست که نمی دونی جواب امتحان چیه ولی مگه یادت رفته همه ی راهی که اومدی .غول هایی که پشت سر گذاشتی .شک همیشه هست .شک از ندونستن جواب امتحان و جو روز امتحان ولی تو حق نداری به خودت شک داشته باشی .میفهمی چیه میگم؟ هرکسی هم به تو بگه نمی تونی و نمیشه آزاده که بگه ولی اون کسی که نباید و نمی تونه و حق نداره  اینو بگه خودتی .چون میدونی خودت چقدر برای جایی که وایسادم تلاش کردم وعشق گذاشتم.دل و جوون گذاشتم .باارزش ترین دارایی مو پاش گذاشتم وقتمو.

کنار این شک چیزی که غیرقابل تحملش کرده شروع مقطع جدید زندگیمه .زندگی ام .اینترنی . و اون جمله ای که از یک نفر مدام داره تو ذهنم رژه میره.این که صبر کن ببین میتونی اصلا؟

محدودیت ها رو دیدن خوبه قبول ولی اینکه خودمو دست کم میگیرم باعث میشه به جای فکر موفقیت و رشد و تلاش حرف های دلسرد کننده ی ادمای دیگه درون ذهنم رژه بره.به جای اینکه خودم پشت خودم وایسم وایسادم روبروی آدمی که درون ذهنم بلدش کردم و اصلا به سلامت شخصیت اش شک دارم و اجازه میدم اون حرفشو پرت کنه تو صورتم.و آی درد داره این پرت کردن .از اون ادم بیرونی ناراحت یا خشمگین نیستم بلکه از اون قسمتی از وجودم ناراحتم که در قالب تصویر اون داره تو دلمو خالی میکنه.و میخوام بهش بگم :چرا به جای اینکه پشتمو خالی کنی و بترسونیم نمی مونی کنارم و کمک ام نمی کنی و تا در  این مسیر  بتونم .مگه نمی گی سخته؟خوب هر چیز سختی اتحاد همه رو میخواد چرا کنارم نمی مونی ؟چرا تکیه گاهم نمیشی؟ تو تکیه گاه خوبی میتونی باشی  اینو از جدیت و محکم بودنت فهمیدم و منم تو این مرحله برای مواجهه شدن و تحمل و رشد کردن به همین جدیت و محکمیت وخشک بودن تو نیاز دارم .تا عبور کنم و موفق باشم .میشه ازت بخوام به جای اینکه درون ذهنم مدام اون حرف تکراری رو بگی وایسی کنارم و رفیقم بشی و کمک ام کنی تا همه ی تلاشمو بکنم .تا بتونم حتی اگر نشد بگم همه ی تلاشمو کردم .میشه دوستم باشی .با تو دوست شدن هر کار سختی رو ممکن میکنه .باشه؟

.خوب .

پ.ن.

روزی که طبیب شدم میشینم میبینم از چه ادمایی بدم میاد.یه لیست درست میکنم .و یادم میارم همه ی ادمایی که جز اون لیست هستن رو و همه ی ادمایی که جز اون لیست نیستن رو محترم بشمارم و  نمی تونید رو به هیچ کدومشون دیکته نمی کنم .چون من فهمیدم آدمی چیزی بیشتر از این چهارچوب بدنشه .چیزی بیشتر از گوشت و استخخونه .که خارج از این چهارچوب اونقدر گسترده است که درون هیچ کتابی کامل توضیح دادنش ممکن نیست همونجور که گفتن از خدا کامل نیست .همون قسمت خدایی درون وجود اون آدم روبرو ام که من از گستردگی اش نمی دونم میتونه نتونستن رو ممکن کنه.سهل و جاری کنه . همون قسمتی  که تمام تلاشش برای فرار به سمت خدا رفتن است .همون قسمتی که خدا به بودنش و افریدنش خودش را تحسین میکند .

خدایا دوستت دارم .هرروز بیش از پیش.هرروز خالص تر از قبل.

و این را مدیون تمام دردهایی هستم که در زندگی به من نعمت دادی .

درد ها بر قلب آدم اثری حک میکنند که محال است دست غفلت زدگی و فراموش کردن آن ارمان و درس ها به آن برسد

هزینه ای که باید بدیم

.

حداقل کسی به خودم یاد نداد این اصل مهمو .شاید اگر روزی تصمیم ام عوض شد و بچه داشتم اولین نکته ای که از دوره بزرگسالی بخوام به بچه ام‌یاد بدم همین باشه که :

"هر انتخابی که میکنی ،خیلی از‌ موقعیت ها و رشد های دیگر رو از دست میدی ،فقط حواست باشه "

مثلا شنیدن این جمله دردناکه و حتی میشه ازش استفاده کرد برای تنبل شدن و انتخاب نکردن ،از ترس اینکه نمی خوایم چیزی رو از دست بدیم و طردش کنیم .ولی خوب این درست نیست .مثالشو براتون میزنم 

 همکلاسی ام ،اون انتخاب کرد که ازدواج کنه ،تشکیل خانواده بده و لذت داشتنِ و بودن در یه خانواده ای که خودش تک تک جزئیاتشو ساخته رو داشته باشه .بعد ها تصمیم گرفت بچه دار بشه و مادر بودن/پدر بودن رو هم تجربه کنه .کنار همه ی این زیبایی ها ،مطمئنا اگر کسی باشه که صادقانه صحبت کنه به این هم معترف میشه که چقدر سختی کشیده،سختی ِ مسئولیتِ همسر بودن،سختی نه ماه انتظار و مراقبِ کسی درونِ خودت بودن و چند ماه عقب اوفتادن از درس ات و شب بیداری هات و مخارج سنگین و غیره.

من ولی ،هیچ کدوم از این راه ها رو انتخاب نکردم .

به جاش راهِ مطالعه کردن رو انتخاب کردم وقتی اون داشت کار های عروسیشو انجام میداد .من تنهایی رفتم بیرون و خودمو شناختم وقتی اون تلاش میکرد آدم روبروشو بشناسه .نمی خوام برتری یکی رو بر دیگری بگم‌،که اصلا این نیست منظورم .منظورم اینه وقتی ما یه سری انتخاب هایی رو انجام میدیم ،از یه سری دیگر چیزها محروم میشیم و به جاش لذت هایِ دیگه رو میچشیم .

من ،انتخابم ،بهم لذت خوندن و نوشتن و یاد گرفتن و برنامه ریزی بودن ،خود شناسی و ورزش کردن و موسیقی و مدیتیشن و کافه و قهوه رو داد .لذت ِ در آغوش گرفتنِ تنهایی و نترسیدن ازش ،لذت رویا چیدن دوره ی استقلالم و لذت چیدنِ مسافرت هایی که میخوان دو سال دیگه تنهایی برمشون و الان از فکر بهش هم شعف پیدا میکنم .لذت اینکه مسئولِ خودم خودمم و باید بتونم این یک سال و نیم سخت ِ اینترنی رو برای خودم ،با دیدگاه خودم نرم و قابل تحمل کنم و زیبا کنم .

فرق داریم به خاطرِ انتخاب هامون .جنسِ لذت هامونم فرق داره ،پس 

هیچ وقت به کسی نگیم که "تو از باقی ِ هم سن و سالات عقبی"

که نیست 

که فقط دنیاش فرق داره 

که انتخاباش فرق داره 

که‌شرایطش جوری بوده که اینجوری ساخته بشه 

برخورد تلخ

امروز حسابی با خودم تلخ برخورد کردم ،دیشب موقع خواب ،اونقدر به ذهنم فکر و خیال و حرف نگفته اومد و اونقدر بر خلاف اصولم تا مدت طولانی در اینترنت گشتم،که احساس گرسنگی کردم .به خودم فقط در صورتی اجازه ی یه صبحونه ی مورد علاقه مو دادم که صبح ساعت ۶ تا ۷ بیدار بشم .که نشدم .که پای حرف و عهدم موندمو صبحانه کاملم تبدیل شد به یک صبحونه ی عجله ای .

برای خودم برنامه چیدم .خیلی ته دلم شعف دارم از برنامه داشتن و این حالمو خوب کرد امروز .

صبح ،همون که دیر بیدار شدم،از میون ِ چشمای پف کرده ام ،ایمیلمو چک کردم .نتیجه گرفتم .از کاری که دیشب ناامیدانه انجام داده بودم نتیجه گرفتم .برایم ایمیل اومده بود .ایمیلی که از اول هفته منتظرش بودم و کارِ پایان نامم رو هوا مونده بود به خاطرِ اش .ته دلم شعف داشتم .شاد بودم از این دستاورد .لبخندی رو لبام نبود ولی با تک تک سلولام شاد بودم .و اونجا بود که فهمیدم شاد ترین لحظات همون لحظاتیه که نمی خندی الزاما .و شاید برعکسشم درست باشه متاسفانه !

امروز آدمای زیادی ازم معذرت خواستن و فکر کردن حالِ گرفتم و صدای خسته ام به خاطر کاریه که اونا انجام دادن در حقم .بعد از گفتن اینکه از دست اونا و کارشون حتی ذره ای هم ناراحت نشوم(که راستم گفتم) ،سعی نکردم برای اثبات بهشون لبخند بزنم .چون حالم بد بود .و حق داشتم حال ام بد باشه .من به عنوان یه آدم حق دارم درد هایی داشته باشم و تلخ باشم گاهی اوقات .

امروز وسوسه برگشتن به اینستا،یا حرف زدن با کسی که تصمیم گرفتم شروع کننده صحبت باهاش نباشم دیگه،مدام آزارم میداد .گوشه ی دفترم نوشتم ،اصلا بد تصمیمت ،ولی درد داره که متعهد نباشی به تصمیم های خودت .پای تصمیم هات وایسا و با همه سختی و درداش بچش متعهد بودن به خودت و تصمیم هاتو .

.

.

.

#حانانوشت_

پ.ن.نه بهمن ماه ۹۷ که با خودم حسابی جدی،صریح و رک و البته تلخ و دردناک رفتار کردم .و الان ،انتهای شب ،با این خستگی و دردِ جا خوش کرده در معده ام،از این کارِ خودم حسابی راضیم .چون بهش نیاز دارم .