اعماق تن ام .
دیروز بود .خوابیده بودم .به ماندگاری احساساتم نگاه کردم .هیچ کدام ماندگار تر از این یکی نبود .نگاه کردم به خودم .لرزیدم از ترسِ اینکه دوباره کاری کنم که وجودم طرد شوم .دلم قرص شد که نمی کنم اینکار را دیگر .به ماندگاری این احساس نگاه کردم .به ابعادش فکر کردم .به اینکه چرا مانده بی آنکه حرفی بزنم ؟
ناگهان تک تک سلول های تنم به ارتعاش درآمد .آنچه را فهمیدم که نمی دانستم .که "دوست دارم" و نمی خواهم بازگویش کنم ،نمی خواهم تصاحب کنم ،نمی خوام ردی بر قلب اش بگذارم.فقط میخواهم دوستش بدارم .با تک تک سلول هایم تک تک سلول هایش را ،افکارِ بلندش را که گاها به دردِ محیطِ ناسالم ما نمی خورد و نگرانم نکند بشکند قلبش،بر سر این نشدن ها و افکار بلندی که در این سقف کوتاه ِ محیطِ زندگیمان سایه فکنده ،جزئیاتِ ظریفی که همان یک دفعه در ذهنم ثبت شده ،به قلبش که شعر میخواند و دوست دارد ،به حالِ خوبش که با قدم زدن در بافت تاریخی تامین میشود ،به ترسِ شیرین اش از اشعار فروغ ،به حرف نزدن اش حتی .حتی به دلی که دل نبست و رفت .به وظیفه شناسی اش که مراقبِ روانِ هر کسی هست و موعظه میکند .به رک بودنش .به ایده های مرتفعش .به او .
دوست داشتنی را شروع کردم که نپخته بود ،اینک در آستانه ی بلوغ است .نمی گویم دیگر نمی توانم کسی را به این اندازه دوست بدارم که میتوانم .قلبِ کوچک ِ گنجشکی من بزرگ تر شده است با این دوست داشتن .روزگاری شاید بعدا حتی بیشتر از این مقدار بتوانم دوست بدارم دیگری را .
دوست داشتنی در من بالغ شده است که نیاز به دیده شدن ندارد .دلخوش است به اینکه هرازگاهی بداند افکار و حالش را از راه دور و ببیند او را .دوست داشتنی که نیازی به گفتن ندارد .به جواب ندارد .بی جواب مرا بس است .
دوست داشتنی که در خفا به دنیا آمد و روزگاری در مظلوم ترین حالت با هم پَر میکشیم و میرویم به آسمان .به جایی که خدا است .هر دو به سر منشا اصلی برمیگردیم .
دوست داشتنی که خوراکش آلبوم ِ "افسانه چشم‌هایت"همایون شجریان و علیرضا قربانی‌ست ....
.
.
