.
روزگاری که برای خوشبین بودن باید یه پوستِ کلفت داشت و اعصابِ فولادین ،که نیست در وجودم ،پس با این بدبینی که دست دورِ گلوم انداخته تو شهر راه میرم .
از اینکه آدمایی رو "بزرگتر" باید ببینیم که هیچ بزرگی ِ انسانی ای یا سلامت عقلانیت درونشون نمیشه پیدا کرد ،
از اینکه یه هدف دارم درونِ قلبم که مجبورم برای ِ رسیدن به خودِ لعنتی اش ،همه ی اینا رو تحمل کنم .
.
.
.
یه ورِ خیلی خوشبین ولی در حالِ خوابِ وجودمم میگه :
تو شانس اینو داری که درس بخونی و صبح بیدار شی بری بیمارستان (در مقابلِ عده ای که به دلایلی نتونستن و یا بیمارند )
.
.
#روان_بیمار
و چقدر جایِ توجه به این قسمت از وجود مون ،در این جامعه خالی هست .
خالی !!!
.
.
روزگاری استادی جراح فرمود اگر رشته ای رفتی که در اون جراحی نباشه ،دیگه خودتو پزشک نبین
و روزگاری من می گویم اگر درونِ ات از روانِ سالم خبری نبود ،دیگر خودت را انسان نبین !
