گاهی باید بگی ،گاهی هم نباید بگی .
باید بگی چون گفته های قبلیت فقط سوتفاهم بوده .باید بگی تا بشویی از زندگی خودت و دیگری گرد و غبارِ بدبختی را .باید بگویی تا زیبا تر شود دنیا .تا خطر کنی .باید حرف هایی را زد .
گاهی نباید بگویی .گاهی همان موقعی است که حرف هایت هیچ نتیجه ای در شنونده اش ندارد یا از آن بدتر وقتی دیگر نمی خواهد حرف هایت را بشنود .حتی اگر جملاتت با زیباترین مفاهیم ِ انسانی آغشته شده باشد .
برزخ زندگی آن جاست که نمی دانی که حرفی که درونِ دهان ات سبک سنگین میکنی کدام یک است .حرفی است که خواهانِ شنیده شدن است یا از آن حرف هاییست که یخ میزند .
در برزخ گفتن یا نگفتنم .
و کسی دیگر نمی تواند کمک ام کند غیر خودم .
کاش کمک ام کند .
