وقتی خواستم انتخاب رشته کنم یعنی حدود هفت سالِ پیش خانواده ام با انتخابم مخالف بودند .تفکری که اون موقع داشتم گفتم بیاید استخاره کنیم .سَر استخاره کردن بود که با اعماق وجودم خواستم که خدایا کاش پزشکی در بیاد !اونجا بود که فهمیدم تو شک های زندگی اگر هر گزینه ای رو نبودنشو در نظر بگیریم و دلمون سرِ یکی لرزید اون چیزیه که قلبمون باهاشه .
پزشکی یه راهِ طولانیه .خیلی خاص و عجیب نیست که بقیه از بیرون میبینن .ولی برای من تمرین بود .تمرین ِ عشق ورزیدن و وفادار موندن .خیلی پیش اومد که ازش بریدم ،زهر کرد جاهایی لحظاتمو برام ،بی خوابی های بدی کشیدم،مریض شدم سرش،از خیلی علاقه مندی هام زدم ،هنوز هم یه جاهایی به خودم و زمین زیر پام که بیمارستان باشه نگاه میکنم و میگم "من دقیقا تو این خراب شده چه غلطی میکنم"خیلی حرف زور و ظلم از آدمایی دیدم که شخصیتشون ناسالم بود .
شبایی بود که از خستگی فقط یه گوشه خزیدم و گریه کردم .یه چند باری هم خواستم جا بزنم و برم .یه وقتایی هم خودمو در بطنِ کار و بدو بدو ها فراموش کردم .
ولی من اینجا وایسادم .
جایی که ذهنم برنامه میریزه برای اینکه "چطور پزشک بهتری باشم؟از چی درس بخونم که کمکی باشم بر دردی؟چه کتابی بخرم و بخونم ؟".قلبم هم میگه من عاشقتم .بهت افتخار میکنم .
خواستم بگم درست که دنیا بی وفا است ،همه میرن و عشق ها زودگذر شده ،ولی اگر جایی باشی که روزی خودت انتخابش کردی یا آدمی رو انتخاب کرده باشی به عنوان یار که خودت انتخابش کردی و قلبت براش تپیده، مطمئن باش عشقتم بزرگ میشه .یادمیگیری زنده موندنو با درد .
پزشکی خودِ خودِ مصداقِ عشقه برای من .تو این رشته هست که من عاشق بودنو ،صبور بودن و وفادار موندن در موقع سختی ها رو ،یاد گرفتم .
.
.
پ.ن.
همه انتخاب های ماژور زندگیم با مخالفت خانواده بوده .از بس من مطیعم:)))
