نعمت شیرینی به نام ِ "درک شدن"

.

برای همه مون اتفاق اوفتاده که قلبمون شکسته به خاطر حرف یا رفتار ِ یک آدم دیگر .یا حتی در یه روز و یه لحظه از آدمایِ مختلف .حسِ تلخ بعد از این تجربه باعث شده یه وقتایی بگیم دیگر به ادما اعتماد نمی کنم و یا دیگر با هیچکی گرم و صمیمی نمیشم یا اینکه دیگر از خودم و دلنگرانی هام و دغدغه هام به کسی نمی گم چون درک نشدیم و یا حتی مسخرمون کردن به خاطرِ اون دغدغه .

شاید بعضی هامونم مدتی دور شده باشیم از ادما ولی اکثرمون بازم بر میگردیم .بازم اعتماد میکنیم .بازم حرف میزنیم .انگار این دنیا جوریه که با روابط داشتن با آدماست که معنا میگیریم ،یاد میگیریم ،وارد چالش میشیم .انگار هممون میدونیم اگر زیبایی هم باشه کنارِ دیگران بودنه ،در روابطِ پر بار بودنه که معنا میگیره .و ته قلبمون هممون دوست داریم که درک بشیم حتی اگر به ظاهر بگیم نه اینجور نیست .حتی میشه این خواهانِ در جمع بودن و در رابطه های خوب بودنو از این سوشال میدیا و دوستی ها و یاد گرفتن ها و حرف زدن ها هم فهمید .

اون چیزی که ولی باید یادمون باشه ،اینکه نباید انتظار داشته باشیم در هر رابطه ای درک بشیم .با هر ادمی .چون آدما باهم سطحِ درک و توقع و دغدغه هاشون فرق داره .شاید روزی یکی از نزدیکانمون به یکی از نگرانی هایی که داریم به چشمِ بی اهمیت بودن نگاه کنه و حتی متهممون کنه که سخت میگیریم ما ،حتی قضاوتمون کنه ،و قلبمون بشکنه به خاطر حرفاش و حتی شاید اشکی هم از چشمامون جاری بشه .نباید انتظار داشت هر کسی ما رو و دغدغه هامونو درک کنه .وقتی انتظار نداشته باشی ،راحت تر با این موضوع برخورد میکنی ،توقعت از آدما کمتر میشه و کمتر منزوی میشی و کمتر قلبت شکسته میشه.ولی ما همه مون به عنوان انسان ،که دوست داره درک شدنو ،دیده شدنو ،حق داریم که توسط یه آدمایی که اطرافمونن درک بشیم .حق اش هم توسط ِ انتخاب های خودمونه که شکل میگیره .توسطِ اینکه برای خودمون ارزش قایل بشیم و برای این حقمون تلاش کنیم ،تلاشی که میتونه با انتخابِ یه دوست باشه و یا هرکسی دیگه به هر نام و اسمی .و حق دوم ما اینه :که خودمون  برای احساسات و افکار و تغییراتی که داریم در طول ِ زندگی اهمیت قایل بشیم ،خودمونو درک کنیم .نخوایم به هر تقلایی یه احساس یا یه فکرو حذف کنیم و به زور جایگزینش کنیم با چیزی که میپسندیم و همه ی ابعاد وجودمونو ،تیره و روشن ،افسرده و شاد ،همشو باهم بپذیریم .همون جوری که از یه رفیقِ خوب این انتظارو داریم ،از خودمون هم این انتظارو داشته باشیم .و خودمونو فراتر ببریم از روابطی که مدام داخلش درک نشدنه ،بهتر نگاه کنیم .شاید یه ادم ِ معمولیِ بغل دستمون همون رفیقِ نابی باشه که میتونیم با هم پر معنا ترین ها رو بسازیم .