امروز حسابی با خودم تلخ برخورد کردم ،دیشب موقع خواب ،اونقدر به ذهنم فکر و خیال و حرف نگفته اومد و اونقدر بر خلاف اصولم تا مدت طولانی در اینترنت گشتم،که احساس گرسنگی کردم .به خودم فقط در صورتی اجازه ی یه صبحونه ی مورد علاقه مو دادم که صبح ساعت ۶ تا ۷ بیدار بشم .که نشدم .که پای حرف و عهدم موندمو صبحانه کاملم تبدیل شد به یک صبحونه ی عجله ای .
برای خودم برنامه چیدم .خیلی ته دلم شعف دارم از برنامه داشتن و این حالمو خوب کرد امروز .
صبح ،همون که دیر بیدار شدم،از میون ِ چشمای پف کرده ام ،ایمیلمو چک کردم .نتیجه گرفتم .از کاری که دیشب ناامیدانه انجام داده بودم نتیجه گرفتم .برایم ایمیل اومده بود .ایمیلی که از اول هفته منتظرش بودم و کارِ پایان نامم رو هوا مونده بود به خاطرِ اش .ته دلم شعف داشتم .شاد بودم از این دستاورد .لبخندی رو لبام نبود ولی با تک تک سلولام شاد بودم .و اونجا بود که فهمیدم شاد ترین لحظات همون لحظاتیه که نمی خندی الزاما .و شاید برعکسشم درست باشه متاسفانه !
امروز آدمای زیادی ازم معذرت خواستن و فکر کردن حالِ گرفتم و صدای خسته ام به خاطر کاریه که اونا انجام دادن در حقم .بعد از گفتن اینکه از دست اونا و کارشون حتی ذره ای هم ناراحت نشوم(که راستم گفتم) ،سعی نکردم برای اثبات بهشون لبخند بزنم .چون حالم بد بود .و حق داشتم حال ام بد باشه .من به عنوان یه آدم حق دارم درد هایی داشته باشم و تلخ باشم گاهی اوقات .
امروز وسوسه برگشتن به اینستا،یا حرف زدن با کسی که تصمیم گرفتم شروع کننده صحبت باهاش نباشم دیگه،مدام آزارم میداد .گوشه ی دفترم نوشتم ،اصلا بد تصمیمت ،ولی درد داره که متعهد نباشی به تصمیم های خودت .پای تصمیم هات وایسا و با همه سختی و درداش بچش متعهد بودن به خودت و تصمیم هاتو .
.
.
.
#حانانوشت_
پ.ن.نه بهمن ماه ۹۷ که با خودم حسابی جدی،صریح و رک و البته تلخ و دردناک رفتار کردم .و الان ،انتهای شب ،با این خستگی و دردِ جا خوش کرده در معده ام،از این کارِ خودم حسابی راضیم .چون بهش نیاز دارم .
